BİR FİDANIN ARDINDAN
Evli okurlarımız için söylüyorum. Evlendiğiniz günü hatırlıyor musunuz? Düğünün nasıl olduğunu, törene kimlerin katıldığını, nasıl oynadığınızı, takının ne kadar çok olduğunu biliyor musunuz?
Peki;
Çocuğunuzun olduğunu hatırlıyor musunuz? O günü düşündünüz mü hiç. O heyecanı, o koşturmayı, o sevinci aklınıza getirdiniz mi hiç. Doğumhanenin kapısında bir o yana bir bu yana gittiğinizi? O belki birkaç saatin hayatınızın en uzun dönemlerinden bir olduğunu hatırladınız mı?
Peki ebenin verdiği haberle nasıl gözlerinizden birkaç damla yaşın iradeniz dışında döküldüğünü?
Gece eşinizin çocuk bakımına eşlik ettiğinizi, mama yemesine yardım etiğinizi, ilk baba, anne dediğinde ki mutluluğunuzu, ilk adımlarını attığında sanki maraton kazanmışçasına mutlu olduğunuzu hatırladınız mı?
Okula başladığında sınıfın kapısında beklediğinizi, ilk önlüğünün nasıl yakıştığını söylediğinizi, ilk harfini yazdığında ciltle dolusu kitap yazmış gibi onu şevklendirdiğinizi?
İlk karnesini getirdiğinde kaç lira harçlık verdiğinizi, mezun olduğunu, diplomasını aldığınızda geleceğin Başbakanı hatta Cumhurbaşkanı olacağını düşündüğünüzü hatırlıyor musunuz?
Evlendirmek için müstakbel zevcesini istemeye gittiğinizi, aldığınız çiçeğin rengini, içilen kahvelerle uzayan sohbet sırasında bir türlü konuya giremediğinizden çocukların o heyecanını, eşinizin işaretleri ile Allahın emrini andığınızda ki durumunuzu ve yüzüklerini takarken yaşadığınız mutluluktan elinizdeki makasın kesmediğini düşündünüz mü?
Ya düğünlerini yaptığınızı hatırladınız mı? Bastırılan davetiyeleri, alınan eşyaları, misafirlere ikramınızın nasıl olacağını düşündüğünden sabaha kadar uyuyamadığınızı hatırladınız mı?
Askerilik celbinin geldiğini düşündünüz mü? Oğlum askere gidecek diye gururlandığınızı, eşin dostun hayırlı olsun için ziyaretlerini hatırladınız mı? Kına gecesini hatırlıyor musunuz? Oğlunuzun eline yakılan kınaya gelinin adının baş harflerini yazmaya çalıştığında ki “vay kerata bak bizim adımızı değil eşinin adını yazıyor” serzenişi içinde için için gülümsediğinizi hatırlıyor musunuz?
Nizamiyeye bırakıp dönerken son bir kez elinizi salladığınızı ve farkında olmadan akıttığınız gözyaşlarını artık tutamayıp bıraktığınızı, memlekete dönene kadar hıçkırıkların geçmediğini, eşinize gelininize göstermeden geceleri arkasından dualar okuyup ağladığınızı hatırlıyor musunuz?
Sabaha kadar uyumadan beklediğinizi, ilk haberleri korku ve merakla izlediğinizi hatırlıyor musunuz? Tuzu kuru siyasilerin terörün bitirilmesi çabasını baltalamaya çalıştığını gördükçe “bitsin terör, yazık bak şu vatan evlatlarına” düşüncelerinizi kahvede arkadaşlarınızla paylaştığınızı hatırlıyor musunuz?
Peki;
Hatırladınız tüm bunları. Peki kapınıza bir sağlık ekibi ile gelen Askeri şahısları gördüğünüzde ne düşünürsünüz?
Evladımız Uzman Çavuş Fatih Aydoğdu 30 Mart günü kahpe terör örgütünün döşediği mayınla şehit oldu. Rabbimin en güzel katında yerini aldı. Cennet mekanı olsun.
Terörün bitirilmesi için mücadele etmeyenler acaba ne düşünüyor şimdi?
Selam ve dua ile….
Bu haber 3694 defa okunmuştur.
