Arınmaya yolculuk 25 bölüm
Kalbi Mekke için Medine için yanıp tutuşan ve oralara ulaştığında 9 şiddetinde sarsılanlar için yazılmış, hem bir rehber olsun, hem yaşadıklarımızı anlatısın amaçlı bu yazılara vesile olanlardan Yaradan razı olsun..
ZÜBEYDE SUYU
Rivayet edildiğine göre; Halife Harun Reşid’in hanımı Zübeyde hatun, bir gece rüyasında şiddetli susuzluk çekmiş, kalkıp soğuk su içtikten sonra tekrar yatmış. Uyuyunca rüyasında tekrar aynı susuzluğu duymaya başlamış.
Rüyada telaşlı telaşlı su ararken Rasûlullah (s.a.v.) Efendimize rastlamış. Zübeyde hatunun bu telaşını görünce ona:
Ya Zübeyde!... Susadığında soğuk sular içip, Bağdat’ın serin havasını teneffüs ediyorsun. Kardeşlerini hatırlasana.Hacılar şu anda Mekke’de kızgın güneşin altında su sıkıntısı çekiyorlar. Bu kadar hacı susuzluktan dudakları yarılırken senin ve Müslümanların halifesi kocan Harun Reşid’in soğuk su içmesi yakışmaz, demiş.
Farklı şekillerde rivayetleri olan bu rüya üzerine, Zübeyde Hatun, Harun Reşid’i uyarmış, zamanın imkânlarıyla Taif’in eteklerinde Vadi Namandan alınan su, yalçın dağlardan aşılarak Mekke’ye getirilip akıtılmıştır.
Bu çalışmalar esnasında bir ara hazinedeki para tükenince, Zübeyde hatun bütün mücevherlerini vererek suyun bir an önce götürülmesini istemiştir. Bu sebeple o günden beri bu suya Zübeyde suyu ya da Ayn-ı Zübeyde denir.
Kanuni Sultan Süleyman’ın kızı Mihrişah Sultan, zamanla bozulan su yollarını duymuştu. Derhal babasının huzuruna çıkıp, o da sahip olduğu bütün mücevheratını bu yolda kullanmak için izin istedi.
Mimar Sinan’ın da bu işe memur edilmesini talep etti. Süleymaniye Camiinin temellerini attıktan sonra ortadan kaybolan Mimar Sinan Mekke’den Arafat’a kadar su yolunu tamir etmiş ve suyu akıtmıştır.
Şu anda Arafat’tan müzdelifeye giderken yolun sağ tarafındaki taş yapılardan müteşekkil su kemerleri Mimar Sinan’ın yaptığı su yoludur.
İçten gelen sevme duygusu
İçten gelmesi bir şeyin; bir sevgidir, bir aşktır, bir tutkudur. İçten gelmek bir hastalıktır, bir garip duygudur. Bu içten gelen şey birde herkes tarafından kabul gören bir eyse yani adaba aykırı değilse, bir damla ile başlar.
Damlalar hızlanır, yağış olur, yağış sağanak olur, sonra bu isteğiniz eğer önüne geçilemezse ardı arkası kesilmezse nefis sürekli isterse yani o zaman o yağış felaket olur. Allah korusun.
İşte bu sevgiye dalmışız Kabe’de, şükürler olsun istediğimiz çok değil. yani hastalık değil şükür. Ama bir arzu bir bağlılık bir bağımlılık gibi bir şey. Yaradana yalvarırken Kabe’ye bakmak. Önü alınamaz bir bakış bu. Bak, sadece bak. Konuşmasan da derdini anlatmasan da veya ben seni düşünüyorum diye fısıldamasan da sadece bakmak. O anlar diye düşünmek. Onun anlayışına sığınan gözlerimizi göz bebeklerine dikmek ve “sen beni anlıyorsun değil mi, benim ifademi bakışlarımdan okuyorsun değil mi” demek.
İşte böyle bir şey, sevgiye dayalı iç bağımlılığı.
Yorgunken sahura kadar bir masada sohbet dinlemektir, Kabe’nin on kere okuduğun tarihini birde hocadan dinmektir, plastik bardakta içilen çayların eşliğinde sahabelerin hayatlarından konuşmaktır içten gelen.
Veya sırtına sardığı bebesi ile çocuğunun elinden tutan eşine yetişmek iöin tavafta kendini paralamaktır. Artı bilme kaç derecede güneşin tüm dik ışıklarına maruz kalarak tavafın sayınsı hiç bırakmadan üçlemektir içten gelen sevgi.
Belki Cuma hutbesini hıçkırarak vermektir, belki ima ile birlikte rabbinin gazabından korktuğu için göz yaşı dökmektir içten gelen.
Belki Cuma günü dolan Kabe’nin merdivenlerinde farz namazı eda edendir içten gelen.
İçimizden çok şey geliyor. Bizle ziyaret yerlerini dolaşmaya devam ediyoruz, grubunuzun pek çok üyesiyle.
Yazının devamı bir sonraki gün
Bu haber 3583 defa okunmuştur.
