BARIŞ MI? KİMİNLE
İhtiyarca dilinde “yeni yetmelerin” pek bilmeyeceği, biz yaşı ileri sayılanların ve ekranlarda iyi izlenme oranı olduğu değerlendirilen seksenler dizisindeki olayları hatırlayanların bileceği işaret ve orta parmağı ileri uzatıp üst üste getirme ile işaretlenen “küsmenin” kötülüğü malum.
“o” zamanlar veya günümüzde çocukların küsme nedenleri bellidir. Ya topu olan diğerini oynatmaz, ya saklambaçta olmadık yere saklandığı için ebenin küsmesidir neden. Küslükte birbirleri ile sözde konuşmazlar. Yan yanadırlar ve üçüncü şahıslara küs olduklarından söz ederken isim söylemezler. “o bebe” derler. “o bebeye söyle şuraya otursun, şunu yapsın” gibi.
Biraz yaş ilerleyince nedenler değişir. Karşı cins olur neden. Siyasi görüş olur neden. Para olur, pul olur neden.
Küçükken küsme çabuk olur ama barışta çabuk olur. Gençlikte zorlaşır. Olgunlukta zordur barış.
Kişilerin karakteristik özellikleri aynen ülkelerin durumuna benziyor. Ülkelerin barışı da zor oluyor.
Barış olsa da eski hesaplar unutulmuyor. Eski dargınlıklar eski küslükler eski yanan canlar hafızalardan silinmiyor.
Hani bir hikâye var ya hepimiz biliriz. Adam bir tasa süt koyuyor, bir yılan her gün o sütü içiyor ve bir altın bırakıp gidiyor. Adamın hırsı kafasını çeliyor. Öldüreyim diyor yılanı ve altınların hepsini birden alayım. Kenarda bekliyor ve yılan gelince baltayı indiriyor. Yılan ölmüyor ancak kuyruğu kopuyor. Yılanda o acı ile gidip o adamın çocuğunu sokuyor ve öldürüyor. Bir süre sonra pişman olan adam hikâye buya yılandan özür diliyor. “Barışalım bu iş böyle olmuyor. Eskisi gibi sana süt vereyim sende altın ver” diyor. Yılan “artık sende evlat acısı bende kuyruk acısı varken barış olmaz diyor.
Ülkelerin pozisyonu da öyle oluyor. Barış gelse bile yapılanların kin ve nefreti unutulmuyor, unutulamıyor. Amerika istediği kadar Irak’la barışsın. Nasıl unutulur genç kızlara yaptıkları iğrençlik. İsrail’in Filistin gençlerini kurşunladıkları, Afgan insanının dağda acımazsıca yakıldığı nasıl unutulur.
Ülkelerin baş belası olan terör örgütleri ile yapılan anlaşmaların neticelerinin de öyle olması doğanın gereğidir. Bizim ülkemizde vampirleşen kahpe terör içinde durum aynı. Ben barıştan yanayım. Unutması zor olsa da yapılanlar acı olsa da barış taraftarıyım. Kucağımızda şehitler versek, yakınlarımızı kaybetsek, içimiz gerçekten abartısız kan ağlasa da barış olsun isteyenlerdenim.
Gelecek nesillere bu kahpe terörün mirasını bırakmamak, elimize geçen parayı kalleş terör örgütü ile harcamak yerine yatıra yönlendirmek, bilimde, teknolojide atılım yapıp refah içinde yaşamamız için barış olmalı diyenlerdenim.
Onursuzca mı? Elbette hayır. O kahpe terörü silah bırakıp, ben ettim siz etmeyin artık gücüm kalmadı ve ben artık sizinle dost olmak istiyorum pozisyonuna getirerek barış yapılmalı. O barışın daha çok değerini bilirler ve bir daha halt ederken kırk kere düşünürler.
Evlat acısı veya kuyruk acısı olsa da barış olsun. Gelecek için olsun. Bu barışı kim sağlayacaksa onunla temas zarar getirmez. Meclisteki uzantıları bu barışa en yakın olanlar. Aklıselim yazarlar, akademisyenler, bilim adamları, sivil toplumlar ve akil insanların öncülüğünde kahpe terörün özrünü kabul edip, şefkatli devlet elini içimiz kan ağlasa da uzatmalıyız.
Kolay mı? Elbet hayır. İki insanın bırakın kavgayı dövüşü, vurmayı kırmayı, karşılaşan iki sözü bile unutulmuyor. İçinde büyüyüp duruyor. Ama evlatların geleceği için galiba çocuk hafızasında olmakta yarar var.
Selam ve dua ile…
Bu haber 5715 defa okunmuştur.
